Μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε από την Ανώτερη Δραματική Σχολή Ανδρέας Βουτσινάς. Περιμένουμε από κάθε απλό θεατρόφιλο κριτικές και απόψεις για το θέατρο. Κουβέντα σε καλό ύφος και με θάρρος... Για παράπονα και προτάσεις στο pdanelatos@gmail.com
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011
Ή τι άλλο είδατε και θέλετε να σχολιάσετε;
Οποιοδήποτε σχόλιο για παράσταση που δεν έχουμε αναρτήσει ή θέμα που αφορά στο θέατρο ευπρόσδεκτο...
Όροι συμβολαίου του Mike Bartlett Σκηνοθεσία: Λήδα Μπατσή, από το ΚΘΕΘ
Χωρίς να γνωρίζω το έργο, παρά μόνο έχοντας στο νου μια πολύ γενική ιδέα του θέματός του, είχα το φόβο ότι μπορεί να αντιμετωπίσω μία αριστερή στράτευση του τύπου: «Οι κακές πολυεθνικές απομυζούν το μόχθο των ταλαίπωρων εργαζομένων, οι οποίοι οφείλουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να παραγγείλουν γκιλοτίνες χονδρική κλπ...κλπ...». Όχι δηλαδή ότι η στράτευση είναι κακό πράγμα, αλλά να, συχνά ο σκοπός της καθαρότητας του προς αποστολή μηνύματος κάνει ζήμια στο σκοπό της ομορφιάς του δημιουργήματος.
Έχοντας, εν πάσει περιπτώσει, απηυδήσει από παραστάσεις που θύμιζαν ανακοινώσεις με ντουντούκες του Μ.Ο.Υ.Τ.Α.Σ.Π.Α.Ε.Ι (Μαζικού Ομογενούς Υπερσύγχρονου Τελειωτικά Αποτελεσματικού Σοσιαλιστικού Πανεργατικού Αριστερού Επιτελικού Ιδρύματος), μπήκα λίγο διστακτικά στην αίθουσα που θα παιζόταν η παράσταση Όροι Συμβολαίου.
Δόξα τω Πατερούλη Ιωσήφ, δεν επιβεβαιώθηκα. Το έργο κάνει μεν σαφές το μήνυμά του, αλλά προχωρά και πέρα από το προφανές. Καταφέρνει εύκολα να βάλει σε προβληματισμό το θεατή για το αν και πότε ένα σύστημα στο οποίο ο ίδιος ζει και έχει αποδεχτεί είτε είναι η δουλειά του, είτε η οικογένειά του, είτε η σχέση του είτε οτιδήποτε άλλο, μοιάζει με την σκληρή και απρόσωπη εταιρεία στην οποία εργάζεται η Έμμα. Οπότε, έχει πετύχει το στόχο της, τρόπον τινά, καθολικότητας του θέματος.
Φυσικά, μια κακή παράσταση δεν θα κατάφερνε να το υπερασπιστεί αυτό. Και αυτή η παράσταση το υπερασπίστηκε με το παραπάνω. Σφιχτό στήσιμο, χωρίς υπερβολές ή «σκηνοθετικά ευρήματα» (θου Κύριε), με όμορφη ροή που δεν σε αφήνει να χάσεις το ενδιαφέρον σου, και δύο ηθοποιούς που τα καταφέρνουν καλά σε δύο δύσκολους ρόλους. Την Ελένη Κοτσώνα (Έμμα) νομίζω ότι την είδα καλύτερη από ποτέ, τίμια και έχοντας τιθασεύσει και χρησιμοποιήσει υπέρ της την υποκριτική πληθωρικότητα που έχει. Η Ιωάννα Λαμνή (Προσωπάρχης) πέτυχε. Γενικά. Με έπεισε πλήρως ρε παιδί μου, πώς το λένε...
Η μετάφραση δεν με έπεισε όσο η παράσταση. Νομίζω ότι ήθελε μεγαλύτερη προσαρμογή της κατά λέξη απόδοσης στην ελληνική καθομιλούμενη. Επίσης, κάποια μικρά λαθάκια στην επιλογή του τρόπου αλλαγής των σκηνικών μπορούσαν να προσεχθούν λίγο, σε λίγες στιγμές έμοιαζε οι ηθοποιοί να γίνονται τεχνικοί αλλαγής σκηνικών με ανοιχτή αυλαία και φώτα.
Γενικά, πρόκειται για μια καλή δουλειά, με θέμα που μας αφορά. Ειδικά από τη στιγμή που ο φόβος της απόλυσης, σε όλες τις μορφές του, υπό τον κίνδυνο της μη επιβίωσης υπάρχει διάχυτος σήμερα και μας οδηγεί ως πολίτες, ως ανθρώπους αλλά και ως έθνος να εκχωρούμε οτιδήποτε μας ζητάται στους διάφορους, και σε διάφορες μορφές, εκβιαστές μας.
Όροι συμβολαίου του Mike Bartlett
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκηνοθεσία: Λήδα Μπατσή, από το ΚΘΕΘ
Χωρίς να γνωρίζω το έργο, παρά μόνο έχοντας στο νου μια πολύ γενική ιδέα του θέματός του, είχα το φόβο ότι μπορεί να αντιμετωπίσω μία αριστερή στράτευση του τύπου: «Οι κακές πολυεθνικές απομυζούν το μόχθο των ταλαίπωρων εργαζομένων, οι οποίοι οφείλουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να παραγγείλουν γκιλοτίνες χονδρική κλπ...κλπ...». Όχι δηλαδή ότι η στράτευση είναι κακό πράγμα, αλλά να, συχνά ο σκοπός της καθαρότητας του προς αποστολή μηνύματος κάνει ζήμια στο σκοπό της ομορφιάς του δημιουργήματος.
Έχοντας, εν πάσει περιπτώσει, απηυδήσει από παραστάσεις που θύμιζαν ανακοινώσεις με ντουντούκες του Μ.Ο.Υ.Τ.Α.Σ.Π.Α.Ε.Ι (Μαζικού Ομογενούς Υπερσύγχρονου Τελειωτικά Αποτελεσματικού Σοσιαλιστικού Πανεργατικού Αριστερού Επιτελικού Ιδρύματος), μπήκα λίγο διστακτικά στην αίθουσα που θα παιζόταν η παράσταση Όροι Συμβολαίου.
Δόξα τω Πατερούλη Ιωσήφ, δεν επιβεβαιώθηκα. Το έργο κάνει μεν σαφές το μήνυμά του, αλλά προχωρά και πέρα από το προφανές. Καταφέρνει εύκολα να βάλει σε προβληματισμό το θεατή για το αν και πότε ένα σύστημα στο οποίο ο ίδιος ζει και έχει αποδεχτεί είτε είναι η δουλειά του, είτε η οικογένειά του, είτε η σχέση του είτε οτιδήποτε άλλο, μοιάζει με την σκληρή και απρόσωπη εταιρεία στην οποία εργάζεται η Έμμα. Οπότε, έχει πετύχει το στόχο της, τρόπον τινά, καθολικότητας του θέματος.
Φυσικά, μια κακή παράσταση δεν θα κατάφερνε να το υπερασπιστεί αυτό. Και αυτή η παράσταση το υπερασπίστηκε με το παραπάνω. Σφιχτό στήσιμο, χωρίς υπερβολές ή «σκηνοθετικά ευρήματα» (θου Κύριε), με όμορφη ροή που δεν σε αφήνει να χάσεις το ενδιαφέρον σου, και δύο ηθοποιούς που τα καταφέρνουν καλά σε δύο δύσκολους ρόλους. Την Ελένη Κοτσώνα (Έμμα) νομίζω ότι την είδα καλύτερη από ποτέ, τίμια και έχοντας τιθασεύσει και χρησιμοποιήσει υπέρ της την υποκριτική πληθωρικότητα που έχει. Η Ιωάννα Λαμνή (Προσωπάρχης) πέτυχε. Γενικά. Με έπεισε πλήρως ρε παιδί μου, πώς το λένε...
Η μετάφραση δεν με έπεισε όσο η παράσταση. Νομίζω ότι ήθελε μεγαλύτερη προσαρμογή της κατά λέξη απόδοσης στην ελληνική καθομιλούμενη. Επίσης, κάποια μικρά λαθάκια στην επιλογή του τρόπου αλλαγής των σκηνικών μπορούσαν να προσεχθούν λίγο, σε λίγες στιγμές έμοιαζε οι ηθοποιοί να γίνονται τεχνικοί αλλαγής σκηνικών με ανοιχτή αυλαία και φώτα.
Γενικά, πρόκειται για μια καλή δουλειά, με θέμα που μας αφορά. Ειδικά από τη στιγμή που ο φόβος της απόλυσης, σε όλες τις μορφές του, υπό τον κίνδυνο της μη επιβίωσης υπάρχει διάχυτος σήμερα και μας οδηγεί ως πολίτες, ως ανθρώπους αλλά και ως έθνος να εκχωρούμε οτιδήποτε μας ζητάται στους διάφορους, και σε διάφορες μορφές, εκβιαστές μας.
Για το Πέερ Γκυντ έχω γράψει εδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://ppavelblog.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html