Μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε από την Ανώτερη Δραματική Σχολή Ανδρέας Βουτσινάς. Περιμένουμε από κάθε απλό θεατρόφιλο κριτικές και απόψεις για το θέατρο. Κουβέντα σε καλό ύφος και με θάρρος... Για παράπονα και προτάσεις στο pdanelatos@gmail.com
Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013
"ALARME" σε σκηνοθεσία Θόδωρου Τερζόπουλου
Το είδαμε στο Θέατρο Αυλαία στα πλαίσια των Δημητρίων. Πάντα ενδιαφέρον και απρόβλεπτος ο Τερζόπουλος, παγκόσμια πλέον περσόνα, ένα είδος από μόνος του. Για να δούμε λοιπόν τι έχετε να πείτε...
Είχα την τύχη να παρακολουθήσω το Alarme και στο θέατρο Άττις, για το οποίο είχε αρχικά φτιαχτεί, και στο Αυλαία. Το ότι το είδα σε δύο τόσο διαφορετικούς χώρους ήταν ένα από τα καλύτερα μαθήματα θεάτρου που θα μπορούσα να παρακολουθήσω.
Στο Άττις η παράσταση ήταν τρομαχτική. Όχι απλά καλή ήταν τρομαχτική. Με μαγνήτισε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, νομίζω ότι δεν σταμάτησα στιγμή να έχω γουρλωμένα τα μάτια. Δεν μπορώ να κάνω οποιαδήποτε άλλη κρίση, μόνο ότι φεύγοντας είχα μια ακατανίκητη διάθεση να ξεράσω, περίπου όπως όταν παρακολουθείς ένα φρικαλέο περιστατικό στο δρόμο. Και όλα αυτά χωρίς να περιέχεται στην παράσταση κάτι, επιφανειακά τουλάχιστον, φρικαλέο.
Η εμπειρία του Αυλαία ήταν τελείως διαφορετική. Εκεί το Alarme έδειχνε, σαφώς, το υψηλό επίπεδο και των ηθοποιών και του σκηνοθέτη, αλλά ως εκεί. Δεν κατάφερε να με παρασύρει καθόλου, ούτε καν να ενεργοποιήσει την ανάμνηση της προηγούμενης παρακολούθησης.
Προφανώς, το κλειστοφοβικό, σκοτεινό και άμεσο περιβάλλον του Άττις ήταν απαραίτητο για να δημιουργηθεί η σχέση ηθοποιών – κοινού που είχε ανάγκη η παράσταση για να λειτουργήσει. Αντίθετα το πιο ζεστό, απόμακρο ως προς τη θέση θεατών – σκηνής και κυριλέ περιβάλλον του Αυλαία μετέτρεψε την παράσταση σε μια επίδειξη υποκριτικών και σκηνοθετικών ικανοτήτων.
Μου έγινε προφανές ότι η ίδια ακριβώς παράσταση, παιγμένη σε έναν ακατάλληλο για αυτήν χώρο μπορεί να είναι, για τα δεδομένα και τα στάνταρ της, μια αποτυχία. Στο Άττις είδα δυο άγρια θηρία να καταβροχθίζουν το ένα το άλλο, και έναν λαό να υποφέρει. Στο Αυλαία είδα τρεις ηθοποιούς.
Έστω καθυστερημένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα την τύχη να παρακολουθήσω το Alarme και στο θέατρο Άττις, για το οποίο είχε αρχικά φτιαχτεί, και στο Αυλαία. Το ότι το είδα σε δύο τόσο διαφορετικούς χώρους ήταν ένα από τα καλύτερα μαθήματα θεάτρου που θα μπορούσα να παρακολουθήσω.
Στο Άττις η παράσταση ήταν τρομαχτική. Όχι απλά καλή ήταν τρομαχτική. Με μαγνήτισε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, νομίζω ότι δεν σταμάτησα στιγμή να έχω γουρλωμένα τα μάτια. Δεν μπορώ να κάνω οποιαδήποτε άλλη κρίση, μόνο ότι φεύγοντας είχα μια ακατανίκητη διάθεση να ξεράσω, περίπου όπως όταν παρακολουθείς ένα φρικαλέο περιστατικό στο δρόμο. Και όλα αυτά χωρίς να περιέχεται στην παράσταση κάτι, επιφανειακά τουλάχιστον, φρικαλέο.
Η εμπειρία του Αυλαία ήταν τελείως διαφορετική. Εκεί το Alarme έδειχνε, σαφώς, το υψηλό επίπεδο και των ηθοποιών και του σκηνοθέτη, αλλά ως εκεί. Δεν κατάφερε να με παρασύρει καθόλου, ούτε καν να ενεργοποιήσει την ανάμνηση της προηγούμενης παρακολούθησης.
Προφανώς, το κλειστοφοβικό, σκοτεινό και άμεσο περιβάλλον του Άττις ήταν απαραίτητο για να δημιουργηθεί η σχέση ηθοποιών – κοινού που είχε ανάγκη η παράσταση για να λειτουργήσει. Αντίθετα το πιο ζεστό, απόμακρο ως προς τη θέση θεατών – σκηνής και κυριλέ περιβάλλον του Αυλαία μετέτρεψε την παράσταση σε μια επίδειξη υποκριτικών και σκηνοθετικών ικανοτήτων.
Μου έγινε προφανές ότι η ίδια ακριβώς παράσταση, παιγμένη σε έναν ακατάλληλο για αυτήν χώρο μπορεί να είναι, για τα δεδομένα και τα στάνταρ της, μια αποτυχία. Στο Άττις είδα δυο άγρια θηρία να καταβροχθίζουν το ένα το άλλο, και έναν λαό να υποφέρει. Στο Αυλαία είδα τρεις ηθοποιούς.