Ο δωδεκάχρονος Κίστερ αντιμετωπίζει με την απελπισμένα ανικανοποίητη ιδιοφυΐα του δώδεκα διαδοχικές αναμετρήσεις με εκείνες κι εκείνους που, ηθελημένα ή μη, μετέχουν στη διαπαιδαγώγησή του (την τροφό, τον παιδαγωγό, τον επιστήθιο φίλο, τη μητέρα, την ποθητή, τον αλήτη, τον διανοούμενο, τον φεουδάρχη, τον πανουκλιασμένο, τους γονείς του φίλου, τους αγγέλους, τον αντεραστή) και, εκμεταλλευόμενος τη γοητεία που τους ασκεί, δοκιμάζει τα όρια του καταναγκασμού, που σύμφωνα με τον συγγραφέα επιτυγχάνεται μέσω της βίας, του οίκτου, της λογικής και της αιδούς. Κυρίως όμως δοκιμάζει τα όρια του πόνου, αυτής της, κατά Barker, «αναγκαιότητας», που καταλύει και αποκαλύπτει: «Είναι αδύνατον –τώρα, στο σημείο που έχει φτάσει το μακρύ ταξίδι της ανθρώπινης κουλτούρας– να αποφευχθεί η αίσθηση ότι ο πόνος είναι αναγκαιότητα• ότι δεν είναι ούτε ατύχημα ούτε δυσμορφία ούτε κακία ούτε παρανόηση, ότι τόσο η πρόκλησή του όσο και το πάθος του είναι εγγενή στον ανθρώπινο χαρακτήρα, αυτή η τρομερή αίσθηση την οποία μόνο η τραγωδία έχει αρθρώσει, και θα συνεχίσει να αρθρώνει, και κατ? αυτόν τον τρόπο, να την καθιστά όμορφη…» [H. Barker, Death, the One, and the Art of Theatre].
Μια παράσταση που σίγουρα θα συζητηθεί πολύ. Περιμένω σχόλια και αναμετρήσεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου